شاه حسین بهاری، توجه خاصی به مهارت های مداحی داشت و به خوبی با عزاداران ارتباط برقرار می‌کرد. فرزندان حاج حسین بهاری پس از شاگردی نزد پدر، مسیر او را در پیش گرفتند.
شاه حسین بهاری در سال ۱۳۰۱ شمسی متولد شد. او در ابتدا به عنوان حسابدار بازار مشغول به کار گشت. حمید بهاری، فرند شاه حسین بهاری درباره تحصیلات و علم پدر خود اینگونه می‌گوید: «شاه حسین جزء باسوادان زمان قدیم بود. ایشان دیپلم آن موقع را داشت و به چند زبان آشنا بود. علاوه بر زبان ترکی، به زبان فرانسوی تسلط بسیاری داشت. آن زمان در مدارس زبان انگلیسی تدریس داده نمی‌شد و زبان فرانسوی را تدریس می‌کردند. ایشان از دوره کودکی علاقه بسیاری به نوحه خوانی داشت.»
تسلط به روضه‌خوانی و حرکت‌های بجا در مداحی، شاه حسین را مشهور کرد. یکی از ویژگی های حاج حسین بهاری، شناخت او از مخاطبان مراسم بود. در مراسمات شاه حسین بهاری از همه اقشار با تحصیلات متفاوتی اعم از طبیب، بازاری و فقها حضور داشتند؛ او به خوبی با مخاطب ارتباط برقرار می‌کرد و مانند یک روانشانس ماهر، با توجه به مخاطبانش، فضایی را فراهم می‌آورد که همه بتوانند از آن بهره مند شوند.
حاج حسین بهاری، معتقد بود که مداح امام حسین (ع) باید توانایی خود را افزایش دهد و هر یک از فنون مداحی را به طور تخصصی نزد استاد خاص آن فن می‌آموخت نه آنکه همه فنون را نزد یک نفر یاد بگیرد. او خود نیز از محضر اساتید بزرگی همچون حاج مرزوق حائری بهره برد، و در هیئت های پیرعطا، صنف کفاش، محبان الزهراء و بنی فاطمه بطور ثابت برنامه اجرا می نمود. ایشان تبحر خاصی در روضه جوادالائمه داشت، و حتی در مواقعی که مداحان نزد هم گرد می آمدند از حاج حسین بهاری درخواست می کردند که روضه جوادالائمه بخواند.
این پیرغلام اهل بیت سرانجام در سن ۶۱ سالگی، در سال ۱۳۶۲ و در روز شانزدهم شعبان دار فانی را وداع گفت و در آرامگاه ابن بابویه شهر ری به خاک سپرده شد. به گفته یکی از فرزندان شاه حسین بهاری، پس از فوت ایشان مجلس ختم‌های فراوانی در شهرهای مختلف برگزار شد، چرا که اکثر هیئت های مذهبی معتقد بودند حاج حسین به گردن آن ها حق داشته است.